نمایش مبدأ برای ویژگی جامعیت

تعریف: میزان پوشش کامل و بدون نقص کلیه اجزاء، عناصر، ذی‌نفعان، فعالیت‌ها و جنبه‌های مرتبط و ضروری یک سامانه یا حوزه موردنظر، به‌گونه‌ای که هیچ بخش حیاتی یا ذی‌نفع کلیدی نادیده گرفته نشود.

جامعیت به معنی اطمینان از پوشش تمامی زوایای مرتبط یک سامانه، مسئله یا راه‌حل است. این ویژگی تضمین می‌کند که تصمیم‌گیری‌ها، طراحی‌ها و تحلیل‌ها بر پایه‌ای کامل و فراگیر استوار باشند و از تمرکز صرف بر بخش‌های محدود یا آشکار پرهیز شود. جامعیت مستلزم شناسایی سیستماتیک تمامی اجزا، روابط، ذینفعان (حتی حاشیه‌ای)، مخاطره‌ها و فرصت‌های مرتبط است.

مثال: طراحی سازوکار مواجهه با بحران شهری که همه سناریوهای محتمل (طبیعی، انسانی، تکنولوژیک) و تأثیرات آن‌ها بر تمامی زیرساخت‌های حیاتی (آب، برق، ارتباطات، حمل‌ونقل، بهداشت) و همه جمعیت‌ها را پوشش دهد.

مثال: طراحی سازوکارهای محیط زیستی که همه منابع طبیعی (آب، هوا، خاک، تنوع زیستی)، همه منابع آلاینده (صنعت، کشاورزی، خانگی)، و همه ذی‌نفعان (دولت، صنعت، کشاورزان، جوامع محلی، نسل‌های آینده) را در نظر بگیرد.

=== روابط با سایر ویژگی‌ها ===
'''شباهت‌ها و تفاوت‌های مفهومی''' 

·      شباهت با یکپارچگی: هر دو به ارتباط بخش‌ها توجه دارند. جامعیت بر پوشش کامل همه بخش‌های مرتبط تأکید دارد، درحالی‌که یکپارچگی بر هماهنگی و کارکرد مؤثر آن بخش‌ها با هم تمرکز می‌کند. جامعیت پیش‌نیاز یکپارچگی معنادار است.

·      شباهت با انعطاف‌پذیری: هر دو برای پاسخ به پیچیدگی مهم هستند. جامعیت اطمینان می‌دهد که سامانه همه جنبه‌های مرتبط را می‌بیند، درحالی‌که انعطاف‌پذیری توانایی سامانه برای تطبیق با تغییرات در آن جنبه‌ها را توصیف می‌کند. جامعیت به شناسایی حوزه‌های نیازمند انعطاف کمک می‌کند.

·      تفاوت با تمرکز: تمرکز به معنی انتخاب نقاط کلیدی برای توجه و منابع است. جامعیت و تمرکز می‌توانند در تعارض باشند. جامعیت اطمینان از عدم نادیده‌گرفتن نکات کلیدی است، درحالی‌که تمرکز به معنی اولویت‌بندی منابع بر روی مهم‌ترین آن نکات پس از شناسایی جامع است. جامعیت مقدم بر تمرکز هوشمندانه است.


'''روابط علت‌ومعلولی''' 

·      جامعیت بالا موجب افزایش تاب‌آوری می‌شود، زیرا سامانه مخاطره‌ها و نقاط آسیب‌پذیر پنهان را بهتر شناسایی و برای آن‌ها آماده می‌شود.

·      جامعیت بالا موجب افزایش مقبولیت و مشروعیت سامانه (بخصوص در سطح ۲) می‌شود، زیرا ذی‌نفعان بیشتری احساس می‌کنند دیده شده‌اند و منافعشان لحاظ شده است.

·      جامعیت بالا ممکن است موجب کاهش کارایی موقت در کوتاه‌مدت شود، زیرا فرایندهای شناسایی و دربرگیری همه جوانب زمان‌بر و منابع‌بر هستند. (اما در بلندمدت از هزینه‌های ناشی از اشتباهات و نقص‌ها می‌کاهد).

·      پیچیدگی بالا نیاز به جامعیت بالا را افزایش می‌دهد تا سامانه قابل‌درک باقی بماند.


'''روابط تکمیلی یا تعارض‌آمیز''' 

·      تکمیلی با شفافیت: جامعیت (شناسایی همه اجزا و روابط) پیش‌نیاز شفافیت (قابل‌رؤیت کردن آن‌ها) است.

·      تکمیلی با پاسخگویی: جامعیت در تعریف مسئولیت‌ها و ذی‌نفعان، زمینه را برای پاسخگویی روشن فراهم می‌کند.

·      تعارض بالقوه با سادگی: تلاش برای جامعیت کامل می‌تواند سامانه را پیچیده کند. چالش اصلی، یافتن تعادل بین جامعیت لازم و سادگی است.


'''وابستگی‌ها'''

·      پیش‌نیازها: شفافیت (برای شناسایی اجزا)، مشارکت‌پذیری (برای شناسایی ذی‌نفعان)، قابلیت تحلیل (برای درک روابط پیچیده).

·      همبسته‌های قوی: یکپارچگی، تاب‌آوری، انعطاف‌پذیری.

=== اصول راهنمای طراحی ===
1.   بازخورد فراگیر: سازوکارهای جمع‌آوری بازخورد از تمامی ذی‌نفعان (حاشیه‌ای و خاموش) را در سامانه تعبیه شوند. 

2.   طراحی مبتنی بر سناریوهای حداکثری: سازوکارها را با درنظرگرفتن بدترین سناریوها[1] و حالات بحرانی[2] آزمایش و بهینه‌سازی شوند.

3.   الزامات پویا: قابلیت به‌روزرسانی خودکار دامنه پوشش را در سازوکارها ایجاد شود.

=== سنجش ===
·      کمی: درصد پوشش نیازهای تعریف‌شده، درصد پوشش ذی‌نفعان شناسایی‌شده، درصد پوشش مخاطره‌های شناخته‌شده حوزه، تعداد اجزای تحت پوشش نسبت به کل شناخته‌شده 

·      کیفی: ممیزی‌های تخصصی، تحلیل شکاف (فاصله بین وضع موجود و دامنه جامع ایدئال)، چک‌لیست‌های جامعیت مبتنی بر چارچوب‌های مرجع، نظرسنجی از ذی‌نفعان درباره احساس نادیده گرفته‌شدن، طوفان فکری برای شناسایی نقاط کور.

مقادیر مطلوب به زمینه بستگی دارد. افزایش جامعیت باید نسبت به هزینه‌ای که ممکن است داشته باشد، مفید باشد.

·      در حالت ایدئال: پوشش 100% اجزاء (مانند ذی‌نفعان، فعالیت‌ها) مرتبط شناخته‌شده در محدوده تعیین شده. 

·      در عمل: حداکثر پوشش ممکن با در نظر گرفتن محدودیت‌های عملی و هزینه-فایده، با اولویت‌دهی به بخش‌های حیاتی. هدف کاهش مناطق کور سامانه است. 

=== چالش‌ها ===
1.   پیچیدگی ذاتی: بسیاری از سامانه‌ها ذاتاً پیچیده هستند و شناسایی همه اجزا و روابط غیرممکن یا بسیار پرهزینه است.

2.   محدودیت‌های شناختی و اطلاعاتی: سوگیری‌های شناختی، اطلاعات ناقص، و محدودیت‌های دانش بشری.

3.   هزینه و زمان: فرایندهای جامع‌نگری اغلب زمان‌بر و پرهزینه هستند.

4.   فشار برای نتایج سریع و ملموس: ممکن است جامعیت قربانی تصمیم‌گیری‌های کوتاه‌مدت شود.

5.   مقاومت سیاسی یا سازمانی: برخی ذی‌نفعان قدرتمند ممکن است نخواهند منافع دیگران یا جنبه‌های خاصی دیده شود.

6.   تعریف مرتبط و ضروری: مرز بین آنچه مرتبط و ضروری است و آنچه نیست، اغلب مبهم و محل مناقشه است.

=== آثار عدم برخورداری ===
1.   نقص‌های حیاتی: نادیده‌گرفتن بخش‌ها، ذی‌نفعان یا مخاطره‌های کلیدی که می‌تواند منجر به شکست کل سامانه شود (مثلاً نادیده‌گرفتن یک گروه آسیب‌پذیر در بحران، یا یک مخاطره عمده در زنجیره تأمین).

2.   تصمیم‌گیری‌های نادرست: تصمیم‌گیری بر پایه درک ناقص و بخشی از واقعیت.

3.   تخصیص ناکارآمد منابع: تمرکز منابع بر بخش‌های آشکار و نادیده‌گرفتن بخش‌های حاشیه‌ای اما مهم.

4.   کاهش تاب‌آوری: افزایش آسیب‌پذیری در برابر شوک‌های پیش‌بینی نشده.

5.   کاهش مقبولیت و مشروعیت: نارضایتی و مقاومت ذی‌نفعان نادیده گرفته شده.

6.   هزینه‌های بلندمدت: هزینه‌های اصلاح اشتباهات، جبران خسارات و حل مشکلات ناشی از نگاه غیرجامع، معمولاً بسیار بیشتر از هزینه جامع‌نگری اولیه است.
----[1] Worst-Case Scenarios

[2] Edge Cases